Κόσμοι “έξω-διαστάσεων”
“Universe As An Alternative”
Είναι φανερό ότι μιλώντας για ένα σύμπαν πριν την αποδεκτή μεγάλη έκρηξη, δεν νοείται. Αυτό το οποίο εμείς επιστήμονες εννοούμε, σύμφωνα με τις θεωρητικές και πειραματικές προσεγγίσεις, τα σύμπαντα τα οποία δημιουργούνται είναι πληθωρικά και αναρίθμητα και υποθετικά πάντα, περιεχόμενα το ένα στο άλλο. Ίσως, η παραδοχή αυτή να έγκειται στις μελέτες των φιλοσόφων ή θεολόγων, διόλου το εναντίον, δηλονότι σε θέματα καθαρά φυσικά δεν χωρούν ψευδο-αντιλήψεις, ενώ οι επιστήμες προσφέρουν δυνητικές λύσεις βασισμένες σε μια μετάβλητη λογική, μια λογική που προσαρμόζεται ανάλογα των ευρημάτων της. Εφόσον λοιπόν, οι θεωρίες των πολυ-συμπάντων είναι σωστές, υποδεικνύεται ένας φαύλος κύκλος δημιουργιών και καταρρεύσεων. Η ιδέα της “χωρίς αρχή”, καθότι ο προσδιορισμός του παρελθόντος και του μέλλοντος μένει ανέφικτός, για αυτό άλλωστε και δεν υφίσταται η οποιαδήποτε συγκεκριμενοποίηση του χρονικού διαστήματος που πυροδότησε την μεγάλη έκρηξη, τούτη αναφέρεται στην ύστατη στιγμή που χρόνος και ο χώρος εμφανίστηκαν. Το σύμπαν δηλαδή, μολονότι όχι “ακριβώς” άπειρο, υπεραριθμήσιμο και απειροστικά ετενές. Από το φαινομενικό αυτό τίποτα, υπήρξε ο κόσμος.
Η υπερσυμμετρική θεωρία των υπερχορδών, διαπιστώνει πολλαπλά σύμπαντα της τάξεως , με βάση των δονήσεων των μονοδιάστατων χορδών, όπως κάθε διαφορετική δόνηση προκαλεί μακροσκοπικά διαφορετικές ιδιότητες στοιχείο για κάθε ένα. Εάν και τα μαθηματικά υπαινίσσονται έναν κόσμο 11 διαστάσεων (στο πιο βασικό μοντέλο της), οι υπόλοιπες, μη παρατηρήσιμες, εν-κρύβονται διπλωμένες. Η πιθανή λύση των ευρημάτων μπορεί να αποτελέσει, την ολοκληρωμένη θεωρία που θα περιγράφει τόσο τη βαρύτητα όσο την σωματιδιακή φυσική και φυσικά τον κόσμο της κβαντικής μηχανικής στο όλη της. Ωστόσο, η αναζήτηση της ολικής περιγραφής του κόσμου, επιβάλλεται να περιλαμβάνει θεωρήσεις για τον τρόπο που τα σύμπαντα εξελίσσονται. Η εξέλιξη του σύμπαντος ανέρχεται 13.7 δισεκατομμύρια χρόνια και το επιτυχές κομμάτι θα είναι να καταλάβουμε ποιες ήταν οι αιτίες της πυροδότησης, συγκεκριμένα τον διάστημα πριν το μήκος Planck () προκειμένου να αναπτυχθεί ένα ολοκληρωμένο μοντέλο. Η πληρθωριστική κοσμολογία μελετά τις απειροελάχιστες εκείνες μεταβολές ώστε να αποφανθεί συνολικώς και ενιαία για την σημερινή επιταχυνόμενη διαστολή του σύμπαντος. Τα κοσμικά όρια είναι υπερβατολογικά και ανεξιχνίαστα, είναι καθήκον κάθε διανοητή-ερευνητή να αναζητά τις διερωτήσεις τούτες για την περικλειόμενη ύπαρξη ενδημώντας στο χείλος της ανυπαρξίας. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος των επίμονων απαντήσεων για τα “γιατί” του κόσμου, παρότι τα “πως” πάντα αποφέρουν την μη αναποκρίσιμη λύση σε σχέση με των “γιατί”. Ή όπως έλεγε και ο Richard Feynman: “θα προτιμούσα να έχω ερωτήσεις που δεν μπορούν να απαντηθούν παρά απαντήσεις που δεν μπορούν να ερωτηθούν”.
Τα σύμπαντα δημιουργούνται από το τίποτα, από το κυριολεκτικά ανύπαρκτο περιπλεκόμενα μέσα στις πολλαπλές διαστάσεις, που το κάθε ένα αποτελείται και από ένα σύνολο διαφρορετικων εσωτερικών διαστάσεων, κυρίως ποσοτικά. Είναι σημαντικό ότι σύμπαντα τέτοια μπορούν να δημιουργούνται και να εξαπολύονται συνεχώς, και έως αρκετά απίθανα, σύμπαντα που θα υποστηρίζουν ζωή. Αν και η υπόθεση των πολλαπλών συμπάντων εμμένει ως θεωρία, θυμίζω ότι θεωρία αποτελεί ακόμα και η γενική σχετικότητα των μελανών οπών δεδομένου γνωστό αποτελεί το γεγονός της αδυναμίας αυτής να περιγράψει το “σημείο ιδιομορφίας” καθότι ο χωρόχρονος καταρρέει, όπως και αντίστοιχα τι βρίσκεται έξω από το παρατηρούμενο σύμπαν, από τα σημεία που το φως δεν έχει καταφτάσει έως τώρα. Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι η διαστολή του χώρου δεν επηρεάζει το μήκος των αντικειμένων όπως των γαλαξιών, των αστέρων ή των ατόμων. Η διαστολή πραγματοποιείται μαζί με το τον ίδιο τον χώρο στον χώρο μαζί με τον (διαισθητικό) χρόνο, εξαιτίας της σχετικότητας της αναφοράς του απόλυτου χρόνου. Σύμφωνα με την κβαντική ερμηνεία, ο χώρος είναι ένα κβαντικό κενό, δηλαδή ένα στο κενό στο όπιο αλλεπάλληλα δημιουργούνται σωματίδια και αντι-σωματίδια που εξουδετερώνονται διατηρώντας σταθερή την εναρμονισμένη διατηρητέα συνολική ενέργεια. Τα σωματίδια αυτά είναι δύσκολο να προσδιοριστούν χωρικά καθώς περιγράφονται ως κυματοσυναρτήσεις () οδηγώντας μόνο σε πιθανοκρατικά χωρικά αποτελέσματα.
Η τελική αναζήτηση για το εάν το σύμπαν μας προήλθε κάτι παραπάνω από το τίποτα μπορεί να είναι διερευνητική και εν τέλει απαντήσιμη εφόσον υπάρξει η συμφιλίωση και εξήγηση της επιστήμης. Αυτό το οποίο πρέπει να έχουμε υπόψιν είναι ότι η τελική απάντηση των συμπάντων του τίποτα μπορεί να μην έλθει ποτέ. Εάν συνεχίσει η εκθετική πρόοδος διαστολής του σύμπαντος, όπου έχουν προβλέψει ένα από τα μοντέλα του Friedman που η τιμή υπερβαίνει την κρίσιμη οριακή πυκνότητα (έτσι το σύμπαν διαστέλλεται για πάντα υπερβαίνοντας την έλξη της βαρύτητας· , ), τότε με την πάροδο των απώτερων μελλοντικών αστρονόμων που θα επιδιώκουν στην παρατηρήση του σύμπαντος, εξαιτίας της μετατόπισης του ερυθρού και της σταδιακής απομάκρυνσης των γαλαξιών μεταξύ τους, κάποτε στο παρατηρήσιμο σύμπαν οι μελετητές δεν θα βλέπουν παρά σκοτάδι, κενό. Κάτι το οποίο υποθέτουμε, ότι ίσως το γεγονός της ήδη άγνοιας να οφείλεται σε ένα ανάλογο λόγο. Ίσως οι ίδιες απαντήσεις της φύσης για τον κόσμο και για το φαινομενικό τούτο “τίποτα” να βρίσκονται έξω από τον ορίζοντα.
Τελικά, όλα αυτά, έχουν κάποιο νόημα, όμως;
μαθητης Α λυκείου, διανοητής